Σε μια εποχή που όλα δοκιμάζονται συμπεριλαμβανομένων των αξιών αλλά και των αντοχών μας δεν έχουμε παρά μόνο μία επιλογή. Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να δηλώσουμε παρόν και να αποδείξουμε ότι οι δυνάμεις μας είναι ακόμα περισσότερες. Καλούμαστε όμως να βρούμε και λύσεις μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία ανταλλαγής απόψεων. Πολλοί το κάνουν σωστά ακούγοντας, μελετώντας και προτείνοντας. Άλλοι προσπαθούν, πολλές φορές μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μέσα από αυτές τις εξαιρετικές πλατφόρμες επικοινωνίας οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν τον διάλογο να αναπτυχθεί και την δημοκρατία να διαδοθεί. Το «ατύχημα» όμως που εξελίχθηκε σε «δυστύχημα» είναι η μόνιμη αρνητικότητα και η διαρκείς κατακεραύνωση των πάντων από την άνεση του «κρίνω», από την ευκολία του «δεν κάνω τίποτα» και πολλές φορές από την «αδυναμία» του δεν μπορώ να προτείνω τίποτα καλύτερο. Γιατί στο τέλος της μέρας αν είναι κάτι που θα μας πάρει μπροστά είναι η δυνατότητα να προτείνουμε λύσεις, να κάνουμε παραγωγικές εισηγήσεις και να ανταλλάξουμε απόψεις μέσα από μια συζήτηση η οποία θα διακατέχεται από σεβασμό προς τον συνομιλητή αλλά και αυτογνωσία των δικών μας γνωστικών περιορισμών.Ας πάρουμε για παράδειγμα τη διαδικτυακή συζήτηση για την πανδημία που προκάλεσε ο Covid 19 και τα όποια μέτρα επιβάλλονται. Πριν κρίνουμε, κατακρίνουμε ή μηδενίσουμε τους επιδημιολόγους για τον οποιοδήποτε χειρισμό, έχουμε υποχρέωση να αναρωτηθούμε αν εμείς έχουμε τις γνώσεις ή τα προσόντα να κρίνουμε. Αν δεν τα έχουμε πώς μπορούμε να κρίνουμε; Αν δεν τα έχουμε γιατί δεν ψάχνουμε, γιατί δεν μελετάμε και γιατί δεν δοκιμάζουμε να βάλουμε μια «ένεση» έστω και υποτυπωδών γνώσεων στο κεφάλι μας; Όχι δεν θα εκραγεί, πάντα έχει χώρο για γνώση.Αν όμως έχουμε τις γνώσεις την αίσθηση και την ικανότητα να κρίνουμε τότε ας το κάνουμε προχωρώντας και ένα βήμα περεταίρω. Ας εισηγηθούμε, ας προτείνουμε λύσεις ας βοηθήσουμε τον δημόσιο διάλογο να εξελιχθεί. Μονάχα έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε ως άτομα, ως σύνολα και ως κοινωνία. Αν όχι θα μείνουμε στάσιμοι και εγκλωβισμένοι στον ατομικό μας μονόλογο ο οποίος το μόνο που πετυχαίνει είναι να διασπείρει την αρνητικότητα και να ενισχύει την προσωπική μας πνευματική στασιμότητα.