Ένας 24 χρόνος ευρωβουλευτής από τα 80s

Μεγάλωσα στην εποχή των 80s & των 90s όπου το bullying δεν είχε ακόμα όνομα, ούτε πολλούς ειδικούς να το μελετούν. Ήταν η εποχή που ο νταής του σχολείου ήταν αποδεκτός, ήταν συνήθως και ανάμεσα στους δημοφιλής και ενίοτε ο πιο αρεστός στα κορίτσια. Ο φωνακλάς θείος, γείτονας, γνωστός… 45άρης τότε, δεν μιλούσε ευγενικά, αλλά φώναζε και επέβαλλε. Ως απόλυτος άρχοντας σε μια έτσι και αλλιώς πατριαρχική κοινωνία ξεχώριζε, έκανε μονολόγους, επέβαλλε τα δικά του θέλω και σίγουρα δεν συζητούσε.

Νόμιζα (ο αφελής) ότι αυτά τα αφήσαμε πίσω μας, μιλήσαμε και καταδικάσαμε το bullying, φέραμε ειδικούς, απομονώσαμε τα «άτακτα» παιδιά, εκλέξαμε γυναίκες και νέους σε θέσεις εξουσίας, δώσαμε δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους και σαν κοινωνία προχωρήσαμε μπροστά με βήμα γοργό προς την ισότητα, με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων πετυχαίνοντας πολλά σε σχετικά λίγο χρόνο. Όχι μόνοι μας αλλά συμβαδίζοντας με την υπόλοιπη Ευρώπη στα πλαίσια και της παγκοσμιοποίησης των αρχών και των αξιών.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Γιατί τώρα; Γιατί «γνώρισα» και εγώ (όπως πολλοί από εμάς) ένα νέο παιδί που αποφάσισε να αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο που λέγεται Κύπρος και ίσως και σε ένα μεγαλύτερο τόπο που λέγεται Ευρώπη. Μπράβο του και μαγκιά του. Είπε σε κάποιους ότι τους αγαπά ενώ κάποιους τους αγκάλιασε σε τηλεοπτικά πάνελ. Μπράβο του και μαγκιά του ακόμα μια φορά.

Μέχρι που μπήκα στον πειρασμό να δω τα βίντεο του, των οποίον προφανώς και εξ επαγγέλματος γνώριζα την ύπαρξη τους αλλά ποτέ δεν είχα τον χρόνο ή το ερέθισμα να τα παρακολουθήσω. Είδα bullying, είδα παρενόχληση και είδα ένα άνθρωπο που υπερέβηκε με ασέβεια τις ελευθερίες των άλλων (βλ. What are you looking at κ.α.). Αρχές και αξίες που για εμένα τουλάχιστον είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν ξέρω ποιος είναι ο πραγματικός, αυτός που αγκαλιάζει ή αυτός που παρενοχλεί στα πλαίσια ενός χιούμορ που εγώ τουλάχιστον δεν αντιλαμβάνομαι. Αυτός που λέει ότι αγαπά ή αυτός που μιλά απαξιωτικά για τους άλλους γιατί απλά φοράνε κουστούμια ή γραβάτες όπως ο ίδιος ανάφερε. Ξέρω όμως ότι τον επιλέξαμε (όχι προσωπικά εγώ) για να μας εκπροσωπήσει. Δεν κρίνω τις επιλογές κανενός, ακόμα μια βασική μου αρχή.

Απλά σας τα γράφω αυτά γιατί θυμήθηκα μετά από χρόνια τον νταή του σχολείου, το bullying που τότε δεν είχε όνομα αλλά αντίθετα αντιμετωπιζόταν με θαυμασμό. Θυμήθηκα τον φωνακλά θείο, γείτονα, γνωστό που μιλούσε απαξιωτικά για όλους, πολλοί από τους οποίους τον παρακολουθούσαν με θαυμασμό, αλλά ποτέ δεν έπραττε κάτι ουσιαστικό. Αυτούς τους ανθρώπους τους απομονώσαμε, τους βοηθήσαμε να βελτιωθούν και τους μειώσαμε αριθμητικά, όχι όμως για πολύ. Ξέρω ότι είναι υπερβολική και ίσως να μην ταιριάζει απόλυτα εδώ η γνωστή φράση του Karl Max «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Τι να κάνουμε όμως, αυτή μου ήρθε στο μυαλό, δικαιούμαι και εγώ να εκφραστώ ελευθέρα και εκτός του κουτιού καμιά φορά.

Θυμήθηκα όπως έλεγα τις εποχές που νόμιζα ότι αφήσαμε πίσω μας, τις κακές (για εμένα) εποχές που αυτός που μιλούσε περισσότερο και με έντονο ύφος ήταν και ο ηγέτης. Νόμιζα ότι μπήκαμε στην εποχή που αξίες όπως παιδεία, σεβασμός, μόρφωση, ισότητα είχαν περίοπτη θέση στις ζωές μας. Εποχές όπου οι πράξεις φωνάζουν πιο δυνατά από τα λόγια, εποχές όπου επιβραβεύονται οι άνθρωποι με βάση αυτά που έκαναν και όχι με βάση αυτά που λένε ότι πιθανόν να κάνουν αν ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες. Τις εποχές που κυβερνούν οι καλύτεροι, όχι γιατί είναι καλύτεροι, αλλά γιατί μπορούν να κάνουν τους άλλους καλύτερους.

Ξέρω ότι δεν έχουν και πολύ σημασία αυτά, απλά είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας αυτό το ζεστό απόγευμα Ιουνίου του 2024 όπου λίγες μέρες πριν από τα σαραντακοστά πέμπτα μου γενέθλια προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου.

Καλή μας συνέχεια προς την πρόοδο και τον εξυχρονισμό της κοινωνίας